Tańce narodowe

W polskiej kulturze spotykamy się z interesującym zjawiskiem, jakie stanowią polskie tańce narodowe. Pod nazwą tą rozumiemy kompleks pięciu tańców w znacznej mierze pochodzenia ludowego, które z czasem zaadoptowane przez wyższe warstwy społeczne (szlachta, mieszczaństwo) w zmienionej formie muzycznej i choreotechnicznej uzyskały rangę symbolu narodowego charakteru i kwintesencji polskiej kultury tanecznej. Propagowane w różnych okresach dziejów naszego narodu i w różnych środowiskach tańce te stawały się własnością całego społeczeństwa, wracając często do środowisk swego pochodzenia już w zmienionej formie. Tańce te znamy obecnie pod nazwami: polonez, mazur, krakowiak, oberek i kujawiak.

Stosunkowo najbardziej powszechną cechą, wyróżniającą cztery z wyżej wymienionych tańców — polonez, mazur, kujawiak, oberek —, stanowią tzw. rytmy mazurkowe. Tylko krakowiak pod względem rytmicznym znacznie odbiega od wymienionych tańców (dwumiar z charakterystycznym ugrupowaniem synkopy).

Różne są cechy choreotechniki: polonez jest tańcem chodzonym, korowodowym, oberek i kujawiak to tańce wirowe wykonywane na obrębie koła, a mazur i krakowiak to tańce gonione (krakowiak dodatkowo za przodkującym), figurowe. Odmienne pozostają także tempa: od najwolniejszego poloneza i kujawiaka, poprzez krakowiaka do mazura i najszybszego oberka.

 

Top